Koguci zmysł

   W to upalne lipcowe popołudnie, w zacienionym zielonym ogrodzie, siedzieliśmy sobie z „Rudym”, wdychając wonne ciepłe powietrze, zmieszane z aromatem skoszonej trawy, oraz kwitnących lilii i róż, które kwitły obok domu. Smaczne produkty firmy Dr Gerard znikały ze stołu, gdyż obaj chętnie sięgaliśmy po nie – a to po ciastka rurki waflowe Rolls Rolls oraz Pryncypałki o nowym orzechowym smaku, to znowu po torcik zbożowy lub też ciastka Choco cool… Obu nas kusiły też draże, lecz spróbowaliśmy je tylko i zgodnie stwierdziliśmy, że zostawimy je dla Marka. A Marek właśnie przyniósł zgrzewkę czegoś do picia i torbę z węglem drzewnym do grillowania. Ręce miał czarne jak kominiarz, bo po drodze ten węgiel rozsypał się jemu, ale i tak wziął sobie tymi rękami garść swoich ulubionych słodkich kuleczek, bo – jak powiedział – zjedzenie takiego węgla może tylko pomóc a nie zaszkodzić… bo wyłapuje on toksyny z przewodu pokarmowego i później usuwa. Nastąpiła jeszcze taka ciekawa rzecz… Otóż jak pojawił się Marek, to poszedł sobie gdzieś kogut liliput. Szwagier powiedział, że ten mały potworek robi za psa. Jak nie ma nikogo z domowników w ogrodzie i pojawi się ktoś obcy, to zaczyna on piać i gdakać jak najęty. Podchodzi nastroszony blisko do swojego celu i stara się zaatakować od tyłu. Lecz jeśli pojawi się już ktoś ze „swoich”, to oddala się gdzieś. Przetestowaliśmy z „Rudym” to co opowiadał Marek – i wszystko się potwierdziło. Uważaliśmy tylko na to, aby przez cały czas być zwróconym twarzą do niego, bo nawet kiedy na moment odwróciliśmy się tyłem, to natychmiast nas atakował.

   Siedząc sobie później i przegryzając smaczne ciastka Dr Gerard, zastanawialiśmy się nad tym, co też takiego siedzi w tej małej koguciej główce…