Zaskoczenie...

   Wielka radość nastąpiła u mnie i u Tomka po zdobyciu ostatniego punktu z Bułgarami. Z emocji tak byliśmy roztrzęsieni, że ręce i nogi trzęsły się nam jak galareta. Wstaliśmy jednak aby odśpiewać hymn, po czym uczciliśmy zwycięstwo jeszcze jedną butelką zimnego napoju. Chwilę jeszcze siedzieliśmy aby wspominać najlepsze akcje meczu. W końcu sąsiad poszedł do siebie a ja zacząłem przygotowywać się do spania. Przed chwilą wybiła właśnie północ, tak więc nadszedł najwyższy czas, aby to zrobić. Położyłem się z największą przyjemnością, lecz z zaśnięciem miałem poważne kłopoty. Wysoki poziom adrenaliny sprawiał, że zamiast zasnąć spokojnie, to kręciły mi się po głowie dziwne myśli i wspomnienia z meczu. W efekcie spałem chyba niecałe cztery godziny. O ósmej wstałem z obolałą głową, ale lekka gimnastyka i prysznic postawiły mnie na nogi. Później zrobiłem sobie kubek mocnej kawy – wyjątkowo bez mleka. Szlag mnie jednak trafiał, kiedy okazało się, że nie mam już żadnych słodyczy, ani nawet słonej przekąski. Wszystkie te smakołyki Dr Gerard zjedliśmy dzień wcześniej z Tomkiem w trakcie meczu. Zostały jedynie puste opakowania z takich produktów:

- ciastka francuskie posypane sezamem

- markizy

- czekoladki

- torcik zbożowy

To nie był przyjemny poranek… Nawet po dodaniu mleka, kawa nie smakowała już tak jak powinna. Jednak kiedy wypiłem jej kilka łyków, to coś mnie oświeciło. Poszedłem do Tomka zapytać czy nie ma czegoś żeby mnie poratować. Pomoc sąsiedzka okazała się zbawienna, bo chociaż sąsiada nie było, to jego sympatyczna żona Ania, poczęstowała mnie różnymi ciasteczkami. Wszystko dobre, co się dobrze kończy…